اگر بتن با کیفیت خوبی داشته باشیم، از نظر نفوذپذیری به اندازه کافی خوب است و استفاده از ایزوگام شرق فویلدار بسیار بهتر از بتن می باشد آیا ساختن بتن پنج برابر بهتر واقعاً فایده ای دارد؟
برای برخی از محصولات فوق به عنوان مثال ‘δ’ یا ‘ε’، تفاوت در نفوذپذیری می تواند به طور قابل قبولی از کاهش قابل توجهی در نسبت w/c بین کنترل و آزمایش ناشی شود.
ارتباط بین نسبت w/c و نفوذپذیری به خوبی ثابت شده است.
با توجه به استدلال‌های بالا، به نظر می‌رسد که استفاده از یک ترکیب ضدآب فرمولاسیون ویژه برای دستیابی به مقاومت بهتر در برابر نفوذ آب مایع، سود کمی دارد.
این استدلال ها معمولاً در پیشنهاد پیمانکار جایگزینی برای طراحی ضد آب مبتنی بر غشاء مطرح می شود. اما، اگر خود بتن می تواند به اندازه کافی ضد آب باشد
– با توجه عاقلانه به درزها و نفوذها – چرا اصلاً غشایی را انتخاب کنید؟ اعتماد به نفس، عادت، کنترل بخار، دوام؟ عوامل و راهنمایی های مرتبط با این موضوعات گسترده تر، در حال حاضر به خوبی تعریف نشده اند و نتیجه گیری بسیار دشوارتر است.
شاید به طور غریزی نتیجه بگیریم که در حالی که بتن می تواند آب مایع را حذف کند، ممکن است اجازه عبور بخار آب را بدهد.
درست است که اندازه گیری نفوذپذیری بخار آب آسان تر از آب مایع است.
عدم قطعیت اصلی در مورد بخار آب این است که تصمیم بگیرید چه سطحی از ورود بخار را می توان مجاز دانست. اصطلاحات استفاده شده در برخی از راهنماهای طراحی کمکی نمی کند – “خشک” یا “کاملا خشک” – عملکرد انتقال مورد نیاز بتن را تعریف کند.
علاوه بر این، طراحی برای کنترل ورود بخار آب تا حد زیادی تحت تأثیر ماهیت استفاده از فضای داخلی و خدمات مکانیکی – رطوبت زدایی، تهویه و غیره است. محیط کلاس 4.
